|
Getting your Trinity Audio player ready...
|
Der ki Platon:
Yer altında bir mağara düşününüz..
Çocukluklarından itibaren ayaklarından ve boyunlarından zincirlenmiş insanların yaşadığı bir mağara.. Başları mağaranın duvarına dönüktür ve arkalarında bir ateş yanmaktadır…
Oradaki esirlerden birinin zincirlerini çözsek, sonra onu zorla ayağa kaldırsak ve geriye döndürsek. Esir ışığa doğru bakmakta zorlanacaktır..
Sonra onu ite ite yerin altındaki mağaradan yukarı ve dışarı doğru sürüklesek. Direne direne dışarı çıkarken her aşamada direnç gösterecektir, çünkü adaptasyon güçlüğü nedeniyle acı çekecektir..
Dışarı çıkınca önce güneşe bakamayacak, mehtaba ya da sudaki yansımalara bakacaktır. En son güneşe bakacaktır..
Hakikati gösterdikten sonra tekrar mağaraya göndersek. Gitmeden önce de karanlıktakilere gerçeği anlatarak aydınlatmasını istesek..
Esir tekrar mağaraya girdiğinde gözleri kamaşacak, bu kez de karanlıktan rahatsız olacaktır..
Esir buradaki yansılamaların masal olduğunu, asıl hakikatin dışarıda olduğunu, bunların birer gölge olduğunu anlatmaya başladığında çıldırdığını sanıp zarar görmemek için onu öldüreceklerdir..
Tıpkı Sokrates gibi.!
Sokrates’te halkı aydınlatmaya çalıştığı için yine halk tarafından öldürülmüştür..
Zira her yenilik evlatlarını üzer..
Aydınlanma ve eğitimle yüz yüze gelen cahil toplumların ilk refleksi hakikate direnmektir..
Çünkü halkın, çocukluğundan beri öğrendiği ve inandığı, dünyasını onun üzerine kurduğu ethos ve mitosların gerçek olmadığının ortaya çıkması onun duygu dünyasında fırtınalar koparır. Önceleri kabullenemez ve hayal kırıklığı içinde büyük bir tepki verir, bir anda anda huzursuz ve mutsuz olur..
Primitif toplumlarda cehalet emek verilmemiş sahte bir mutluluktur..
Bu mutluluğu gerçeğe dönüştürmenin yolu medeniyettir lakin bedeli çok ağırdır.. Tesis etmek her yiğitin harcı değildir..
Hele bu cehaletten büyük menfaatler temin eden güç odakları varsa.!!
Bunun için ATATÜRK gibi dahi bir filozof ve köklü bir devrim gerekir..
Dr. Vecdet Öz
