Ülke seçime gidiyor ya,
Koyduk bütün dertleri bir yana,
Pür dikkat ve de büyük bir merakla bekliyoruz.
Siyasette ise öyle bir kavga kıyamet var ki sormayın gitsin,
Bir yandan açıklanan adaylar,
Öte yandan kulakları tırmalayan suçlamalar…
Ne Anayasa Mahkemesi ne başkanı kaldı,
Ne de CHP’nin genel başkanı,
İktidarın yanında olmayan terörist ve de darbeci.
*
Demokratik, Laik Sosyal bir Hukuk Devleti olan Türkiye Cumhuriyeti’nde,
Oy vermeyene hizmet yok diye halkın tehdit edilmesi,
Anayasa Mahkemesi kapatılmalı denilmesi,
Tam bir trajedi,
80’lerde İstanbul’da su yokluğunda gazozla tıraş olduğunun söylenmesi ise,
Tam bir komedi.
Kısacası siyaset, trajikomik bir oyun haline geldi.
Duy da inanma denir ya aynen öyle,
Seçime doğru giderken siyasetin dili işte böyle.
Sanki seçime değil, savaşa gidiyoruz.
*
Oysa, demokrasinin gereği bir seçim yapacağız,
Yaşadığımız kentleri yönetecek,
Belediye başkanlarını ve meclis üyelerini seçeceğiz.
- Kim barınma, su, ısınma, temizlik, ulaşım gibi temel hizmetleri halkın yararına verebilecekse,
- Kim kültür, sanat gibi sosyal yaşam koşulları sağlayacaksa,
- Kim yaşamımızı nasıl kolaylaştıracaksa,
- Kim yaşam kalitemizi nasıl yükseltecekse,
- Kim kentimizin yapısına, doğasına sakip çıkacaksa,
- Kim insanca yaşanabilir projeler uygulayacaksa…
Onu seçeceğiz.
*
Ama söylenenlere bakınca,
RTE-AKP’nin bu seçimden beklentileri, hedefi bambaşka.
Yerel yönetimlerde de iktidar olmak,
Yaşadığımız kentleri kendi çıkarına betonlaştırmak,
Yaşamımızı kendi düşüncesine göre şekillendirmek.
Bu satırları yazarken gelen son dakika haberi de gösteriyor ki,
Hatay üzerinden yaptığı tehdidi seçimleri kazanmak için kullanacak,
Belediyelerin yapacağı harcamalara onayı kendisi verecekmiş,
Böylece, halkın seçtiği ama kendisinin kazanamadığı belediye yönetimlerini çalıştırmayacakmış.
Yaşasın demokrasi!
*
Demokrasi, halkın kendi kendisini yönetmekse,
Kentine ve yaşamına sahip çıkmak da halkın kendi elinde.
Tam da burada,
1930’ların Almanya’sında yaşananların olduğu,
Zülfü Livaneli’nin Seranad romanındaki bir anekdot düştü aklıma.
“Peki Alman halkı bu vahşete dur diyemez miydi?
Maximilian gülümsedi, Hirsch o gün sessiz kaldığı için Alman halkını hiçbir zaman affetmedi. Ama bence haklı değildi.
Neden?
Çünkü halk ancak örgütlü olduğu zaman etkili olabilir. Yoksa tek tek insanlar, zorbalık karşısında sinerler. Genel kuraldır bu.
Alman halkının da elinde bir şey yoktu. Ama partiler ve diğer örgütlenmeler suçluydu elbette.”
*
Tarihte yaşanılanlar göstermiştir ki,
Görevin büyüğü toplumun örgütlü kesimlerinde, aydınlarda.
Sanatçısı, akademisyeni, bu ülkenin eğitimli kesimi,
Mühendisi, mimarı, doktoru, (gerçek) ekonomisti…
Yaşamda var olmaya çalışan kadını, geleceğini arayan genci,
Esnafı, işçisi, çiftçisi, emeklisi…
Demokratik kitle örgütleri meslek odaları, dernekler, sendikalar…
Bugünümüze ve geleceğimize karşı sorumludur.
Oturduğu yerden şikayet etmek, eleştirmek ya da sessizce izlemek,
Var olan düzeni kabul etmek,
Bu düzene boyun eğmek demektir.
*
Siyasetin muhalefet tarafında ise işler karışık.
İttifaklar, iş birlikleri, yanaşmalar…
Tek başına var olmaya çalışanlar…
Aday belirlemeler, parti içi tartışmalar…
Partiler ve üyeleri bir an önce bu karmaşadan kurtulmalı,
Esas görevleri olan, partilerinin ve adaylarının projelerini yurttaşlarla buluşturmalı.
*
Sözün sonu, demokrasinin gerçek sahibi olan yurttaşlara.
Vereceğiniz kararla;
Kentinizin yapısına ve yaşamınıza,
Ya kendiniz karar vereceksiniz
Ya da seçtiklerinizin istediği şekilde yaşayacaksınız.
Yapacağınız seçimle;
Ya insanca yaşamak istediğinize,
Ya da yokluğu, yoksulluğu yaşarken,
Seçtiklerinizin bolluk içinde yaşamasına,
Ya hak ve özgürlüklerinize,
Demokrasiye, Hukuk Devletine ve Laik Cumhuriyetimize sahip çıkmaya,
Ya da bu düzene boyun eğmeye,
Karar vereceksiniz.
