Karanlık gecelerde yanan tek bir ışık, Halkın direnişi, umudun alın yazısıdır artık. Her küle dönen hayal, yeniden doğar göğsümüzde, Ellerde yükselen meşaleler, aydınlatır bu mücadelenin yüzünde.
Barikatlar, halkın öfkesiyle erir bir çığ gibi, Direniş rüzgarıyla savrulur zulmün tarihi. Omuz omuza yürüyen her insan, birer zafer nişanı, Bu halkın yazdığı öykü, haksızlığın son destanı!
Çığlıklar yankılanır, sessizliğin o derin kuyusunda, Uyanan halk, zincirleri kırar, birer birer hayatının boyunca. Her nefes bir meydan okuma olur zulme, Kurtuluş yok, teslim olmaz insanın öz kudreti bu yürekte!
Birlik ruhuyla kenetlenen eller, sağlam birer duvar, Cesaretle örülen bu kale, zafere açılan kapılar. Karanlık çökerken, umutla döner ufuklar güneşe, Ve direniş, halkın kalbinde çağlar bir nehir gibi sürekli coşan.
Her adım bir isyan, her haykırış bir kurtuluş türküsü, Cesaretle yazılır bu öykü, halkın sonsuz gücünün süsü. Kader yeniden yazılır, halkın mürekkebiyle, Ya hep beraber, ya hiç birimiz; zafer, birlikle!
Bu direniş, dalga dalga yayılan bir uyanış, Halkın kalbindeki ateşle harlanan sonsuz bir yanış. Hiçbir diktatör duramaz bu coşkun selin önünde, Çünkü umut ve inanç, barikatları deler her köşede.
Omuz omuza bir umut türküsü söyleriz yeniden, Her sokakta yankılanır bu halkın kahramanlık destanı derinden. Karanlıklarla savaşan yüreklerimiz birer fener olur, Ve direniş, halkın omuzlarında zaferle dolup taşır!
şiir gibi bir yazı ama herkesin kafasındakini yazıya aktarmışsınız