Vatanımız dediğimiz bu topraklarda umut, direnç ve mücadele ile örülmüş müthiş bir dayanışmayla “küllerinden yeniden doğuş” öyküsü yaşandı.
Mustafa Kemal ve arkadaşlarının önderliğinde, aralarındaki bütün farklılıklara rağmen, memleketin her köşesinden insanlarımız bir araya gelerek eşsiz bir siyasi irade örgütleyip, benzerine az rastlanan bir inançla sömürgeci emperyalizme karşı bağımsızlık mücadelesine giriştiler. Ve sonunda, yakın geçmişte dünyanın farklı bölgelerinde verilen bağımsızlık mücadelelerine ilham kaynağı oldular. Bu toprakları, hepimize vatan yaptılar.
Bu ülkede yaşayan her insanın kalbinde yeri olan bu mücadele, birbirlerine ortak bir kaderle bağlı bir insanlar topluluğunun, ulusumuzun ortaya çıkışının da hikâyesiydi. Asla unutmamalıyız ki, bugün hepimizin ortak paydası olarak benliklerimizde varlığını bulan bu canlı doku, tohumları Yemen çöllerinden Conkbayırı’na kadar uzanan bir direniş sürecinde atılmış ve bir asır önce bir cumhuriyet olarak doğmuş olan yeniden varoluş ve bağımsızlık ruhunun da ta kendisidir.
Esas itibarı ile Emperyalizmin kod adı olan Küreselleşme furyasının yükselmesiyle, ülkemizde de değişim rüzgârları esmeye başladı. Bağımsızlık ülküsü, bu dönemde emperyalizmin merkezlerinde tasarlanan planları uygulayan hükümetlerce bir başarıymış gibi, terk edildi. Dışarıda küresel güçlerin bölgedeki çıkarları doğrultusunda pozisyon alan; içeride ise toplumsal refahın geliştirilmesi yerine belli çıkar çevrelerinin palazlanmasına dayalı Sağ Siyaset, inanç ve etnik farklılıklara dayalı olarak kurulan istismar ağının imkânlarını kullanarak; ülkemizi toplumsal, ekonomik ve kültürel olarak cehennemi bir çöküşe sürükledi.
Giderek ağırlaşan yaşam koşulları karşısında ezilen emekçi insanlarımız, baskı rejimiyle susturulan ve korkuya teslim olan bir kitleye dönüştü. Ülke, giderek çatışmacı bir söyleme ve adı konmasa da filli olarak uygulanagelen bir olağanüstü hal yönetimi olan “tek adam” diktatörlüğüne teslim edildi. Yargı bağımsızlığı ortadan kalktı. İnsanlarımız arasındaki hoşgörü ve sevgi bağı zedelendi. Toplumsal Barış önemli ölçüde yok oldu. Kimsenin kimseye güvenmediği, ortak değerlerinden söz edilemeyen bir toplumsal yapı ortaya çıktı.
Bu durum maalesef, patimiz Cumhuriyet Halk Partisini de kısmen de olsa etkisi altına almış durumda. Bu özeleştiriyi yaparak, geleceği şekillendirmek zorundayız.
Zaman harekete geçme zamanıdır. Yılgınlıklarla, küskünlüklerle ve kızgınlıklarla kaybedecek zamanımız kalmamıştır. “Ne yaptıysak olmadı” demeye ise hiç hakkımız yoktur. Kaybettiklerimize değil kazanacağımız geleceğimize odaklanılmalıdır. Burada en büyük sorumluluk da “parti yöneticileri ve seçilmiş belediye başkanlarına düşmektedir.” Anadolu Coğrafyasındaki tüm yurttaşlarımızı bir araya getiren ve ortaklaştıran hoşgörü ve adalet dokusunu güçlü bir şekilde sahiplenmeli; birlikte varoluşumuzun simgesi olan Cumhuriyetçi özünden uzaklaştırılmış olan Anayasamızı büyük bir toplumsal uzlaşma platformu olarak düzenleyerek yeniden bir ulus olma özelliğini kazanmalıyız.
Hukukun üstünlüğünü yeniden kurmalıyız. Özgürlük, adalet ve demokrasiyi boş sözler olmaktan kurtarmalı, eşitsizlikleri gidermeyi ulusun can damarları olarak yeniden sahiplenip, filli güçler olarak yaşama geçirmeliyiz. Türkiye’mizin her köşesinde, bu toprakları yurt bellemiş herkese, tüm ahlaklı, çalışkan, dürüst ve üretken insanlarımıza gelir adaleti sağlayan; yarınlar için güven veren bir umut kaynağı olmalıyız. Yapmamız gereken, siyaseti yeniden yaşamla, yaşamı siyasetle buluşturmak, siyaseti doğallaştırmaktır.
Hak, hukuk, adalet ve demokrasiye davetimiz: Bu düşünceler ve hedefler doğrultusunda birleşmek, “siyasetin gerçeğini değil, gerçeğin siyasetini yapmak için örgütlenmek; Yaşanabilir bir Türkiye’yi inşa etmek için hayatın her alanında dönüşümü sağlamanın yollarına düşmenin” davetidir.
GELECEK, DEĞİŞTİRİLMEK ÜZERE BİZLERİ BEKLİYOR
