|
Getting your Trinity Audio player ready... |
AYSEL YENİDOĞANAY
İki sene önce, tam da bugünlere denk düşen bir zamanda “Çok Film Hareketler Bunlar” başlığıyla bir yazı yazmıştım. Konu, Sedat Peker’in açıklamalarıydı. Her hafta, sabırsızlıkla yayınlayacağı videoları bekliyorduk. Kırk yaş altı kardeşler ve kırk yaş üstü abi ve ablaların yeni bir kahramanı vardı artık. Türkiye’yi karanlıktan aydınlığa çıkaracak bir kahraman!
Ve şöyle diyordu o kahraman: ”Size söz, seçime iki ay kala her şeyi açığa çıkaracağım.”
Sedat Peker’in anlattıkları yenilir, yutulur gibi değildi. Ülke olarak bataklığın içinde debeleniyorduk, yetmiyor; bataklığın başını tutanlar, dibe, en dibe batmamız için üzerimizde tepiniyorlardı. Yer yerinden oynar sanmıştık. Savcılar harekete geçer, “Temiz Eller Operasyonu” başlardı diyorduk.
Yok, öyle olmadı; hiç kimse hiçbir şey anlatmamış, hiçbir şey olmamış gibi, listede adı geçenler daha hızlı at koşturmaya başladılar.
Biz mi? Biz zaten görmüyorduk, duymuyorduk, bilmiyorduk; bataklığın içinde yaşamımızı sürdürmeye devam ettik.
Sesimizi yitirmiştik. Kahramanımızı da susturmuşlardı. Ve bizler bir film izler gibi izliyorduk yaşamlarımızı. Halk olarak birer figürandık. Repliğimiz yoktu. Yönetmenin yönlendirmesiyle hareket ediyorduk. Gülecek miyiz, ağlayacak mıyız, koşacak mıyız, hep o karar veriyordu.
Aslında ne koşacak ne de gülecek halimiz kalmıştı; ağlıyorduk, sadece ağlıyorduk. Sürekli yorgun, sürekli mutsuzduk. Hep bir uyku hali, hep depresif. Öfke doluyduk ama patlayamıyorduk. Patlayacak olursak zararı yine kendimize olacaktı. Bireysel patlamanın hiçbir yararı yoktu. Toplumun tamamı olmasa da yüzde yetmişi aynı anda patlamalıydı.
Seçime 26 gün var, Sedat Peker’den ses seda yok ama iki yıl önceki filmi yeniden izlemeye başladık.
Muhammed Yakut adında birinin videoları son bir haftadır sosyal medyada viral oldu. Sanki Sedat Peker’in silueti yansıyor perdeye. Aynı replikler.
İzledikçe aydınlanma yaşıyorum. Sadece devletle çıkarı olan ve canı fena halde yananlar mı konuşuyor?
Kendilerini aklamak adına mı “kefenimizi giydik te çıktık yola” diyorlar? İstedikleri verilince mi susuyorlar?
Ben sıradan bir vatandaşım. Aklım ermiyor böylesi Ali Cengiz oyunlarına.
Bir insan “bildiklerimi söylesem yer yerinden oynar” deyimini niye kullanır?
Ya da; “yarını bekleyin, her şeyi açıklayacağım” der.
Yarın olur yine açıklama “arkası yarın”a kalır.
Bugünün suyu mu çıktı?
Açıkla. Seni tutan mı var?
Gözümüz açık uyutuluyor muyuz?
Biz bu filmleri izlerken, atı alan Üsküdar’ı geçti mi yoksa?
Siyaset sahnesindeki başrollere bakıyorum, yapılan bunca açıklama karşısında hiç sesleri çıkmıyor. Oysa ki birer suç duyurusu bı ifadeler. Bir savcı da Antonio Di Pietro yüreği yemiş olsa, üstüne üstüne gitse bu suç duyurularının.
Son bir haftadır kafamda deli sorularla dolaşıyorum. Geçmişten bugüne tüm siyasileri yönetenlerin mafya olduğunu düşünmeye başladım. Hepsi kendi koltuğunun, kendi kellesinin peşinde.
Vaatler, vaatler, vaatler…
Koltuğa oturunca verilen vaatlerin kaçta kaçı gerçekleşecek?
Uyku düzenim bozuldu. Seçime haftalar kala umudumun direnci kırılmış.
“Bir yanımı sardı müfreze kolu
Bir yanımı sardı varilcioğlu
Beşyüz atlıyınan kestiler yolu
Eşkiya dünyaya anam hükümdar”
Kuşatılmışız dört bir yandan. Bir çıkış yolu olmalı. Umudumun baharla birlikte yeniden filizlenmesini istiyorum. Mutlu, huzurlu ve güvende olabileceğim bir ülke istiyorum.
Ve ben, çocuklarımın aydınlık geleceği adına “sana söz” diyenlere inanmak istiyorum.
Ve lütfen, konuşmasın artık birileri; bu halkın ucuz kahramanlara ihtiyacı yok. Ben inanıyorum; bu halk, 14 Mayısta, Cumhuriyet’in 100. Yıldönümünde kendi kahramanlıklarıyla övünecekleri bir tarih yazacaktır…
