|
Getting your Trinity Audio player ready... |
AYSEL YENİDOĞANAY
Güneşten önce uyandım bugün. Açık pencereden sonbaharın aşka/yaşama davet eden kokusu dolmuş odama.
Davete uymak gerek; kalktım. Üstümü giyinip spor ayakkabıları geçirdim ayağıma. Sahil boyu yürümeye başladım. Kıyıya vuran dalgaların sesi balık avına çıkan martıların sesine karışıyordu. Kargalar, sökülmüş şemsiyelerin çubuklarına tünemiş, nazlı nazlı süzülen tekneleri izliyorlardı. Sahipsiz köpekler, yoldan geçenlerin bakışlarına aldırmadan sevişiyorlardı kumsalda. Yol boyu sıralanmış ağaçlar, sarı-yeşil tonlarıyla doğanın müziğini fısıldıyorlardı rüzgara. Rüzgar o ezgileri, mutluluğa hasret kalmış yüreklere savuruyordu. Eşlik ettim içimin ezgisine:
“Martılar ağlardı çöplüklerde
Biz seninle gülüşürdük
Şehirlere bombalar yağardı her gece
Biz durmadan sevişirdik
Acımasız olma şimdi bu kadar
Dün gibi, dün gibi, çekip gitme
Bırakta sarılayım ayaklarına
Kum gibi, kum gibi, ezip geçme
Sonbahar damlardı damlarımıza
Biz seninle sararırdık
Aydınlansın diye şu kirli yüzler
Biz durmadan şavaşırdık
Acımasız olma şimdi bu kadar
Dün gibi, dün gibi, çekip gitme”
Bırakta sarılayım ayaklarına
Kum gibi, kum gibi, ezip geçme”
Bu benim şarkımdı. Beni anlatıyordu. Ömrü mücadeleyle geçen bir insanın aşk arayışı, aşka tutunması. Sonbahara yakışan hüzün insana da yakışır, yeter ki yürek aydınlık kalsın. Hüznüme sarılıp yürümeye devam ettim. Yeni bir ezgiyle kucaklaştı yüreğim: “Ah şu gemide ben de olsaydım/açık denizlerde yol alsaydım.” Bir de Orhan veli girdi kanıma: “Gün olur, alır başımı giderimDenizden yeni çıkmış ağların kokusundaŞu ada senin, bu ada benim
Yelkovan kuşlarının peşi sıra”
Yelkovan kuşlarını göremedim ama güneşin denizle kucaklaşmasına tanık oldum. Gökkuşağının renkleri yanıyordu mavi çarşafın üzerinde. Gözlerim kamaştı. Med-cezir arttıkça görsel bir şölene dönüşüyordu renkler. Balıklar zıplayarak alkış tutuyorlardı bu şölene. Mutluluk böyle bir şey olmalıydı. Anın içinde olmak. Yaşadığının farkına varmak. Ve yine Orhan veli düşer usuma:
“Avucumda sıcaklığını duyduğum ekmek
Üstümde hatırası kadar güzel sonbahar
O bembeyaz, o tertemiz bulutlara dalar
Düşünürüm bir çocuk türküsü söyleyerek”
Ve devam ediyorum bir başka şarkıyla:
“Yaşamak oyun değil arkadaş
Dünyaya gelmenin bir bedeli var.
Dost bildiklerin tükenmez arkadaş
Sevgi insanların hamurunda var.”
Sevgiyle kucaklıyorum okaliptüsü. Çam ağacına sarılıyorum. Doğanın enerjisi yayılıyor ruhuma; iyileşiyorum. Yeni kavuştuğu sevgilisinden ayrılmak istemeyen bir aşık gibi bulutlanıyor gözlerim. Mutluluk, sonbaharın hüznüne karışıyor. Yavaş adımlarla dönüyorum geldiğim yolu.
Bir keyif kahvesi yapıyorum kendime. Televizyonu açıyorum. Haber kanallarından birini izlemeye başlıyorum.. Kahvemi içemeden haberlerin enerjimi emdiğini farkettim. Küfretme moduna girdim. Gel de Can Yücel’i anma şimdi: “Bana şiirlerinde küfür etme diyorlar usulsüz. Lan bu kadar orospu çocuğunu nasıl anlatayım küfürsüz?”
Dilimi ısırdım, ekranla kavga etme başladım:
Siz bilmezsiniz ama “Dünyaya gelmenin bir bedeli var.” Ben bu bedeli ödeyenlerdenim. Yılların beşiğinde, rüzgar hızıyla sallanıp durmuşum günlerin telaşında. Deli poyraz olmuşum kimi gün; kimi gün fırtına. Yağmurları özledim, kar borana tutuldum. Arada bir imbat doldu yürekodalarıma; esintiyle gelen sevinç kırıntılarını biriktirdim. Şimdi sizin yalanlarınızı, düzeltemediğiniz ekonomiyi, bitmeyen kadın cinayetlerini, mülteci kampına çevirdiğiniz ülkemi, politik oyunları, çıkar ilişkilerini çekemem. Çöpçüler dökülen yaprakları süpürüyor sokaklardan. Onlara havale ediyorum sizi. Şimdi kahvemi içeceğim. Sonbaharın insanı tazeleyen ruhunu çekeceğim ciğerlerime. Ve sonra yeni başlangıçlarla, kaldığım yerden devam edeceğim mücadeleme…
