|
Getting your Trinity Audio player ready... |
AYSEL YENİDOĞANAY
Selda Bağcan’nın 45 yıl önce yorumladığı “Yaz Gazeteci” şarkısını bilmeyen yoktur.
“Aman gazeteci gel bizim köye bizim halları da yaz” diye başlayan ve sonra “yazma” uyarısıyla devam eden bir şarkı:
“Bankada parası olan kulları yazma
Onlara aldanıp yolundan azma
Şehirden asfalt geçen yolları yazma
Bir de bizim köyden eşşek geçmeyen yolları da
Yaz yaz gazeteci yaz”
Bu şarkı bu günlerde yeniden Selda Bağcan’nın dilinde ve milyonlarca kadınla birlikte söylüyor:
“Her gün can veren onlarca kadını yazma
Kravat takıp indirim alan adamları yazma
Rahata gidecek olanları şaşma
İstanbul Sözleşmesini yaz gazeteci yaz
Yaz gazeteci yaz!”
Ruhunu aldığı maaşa teslim etmeyen gazeteciler artık ne yazacağını bilemez durumuna geldi.
Türkiye her gün yeni bir gündemle çalkalanıyor. Bugünün muhasebesini yapamadan ertesi gün başka bir olayın geliştiğini görüyoruz. Ekonomik kriz, şiddet, yangın, kıyı talanı, tükenen tarım alanları, tırtıl salgını, ithal çöp ve daha onlarca sorun.
Bu sorunların en büyüğü kadına yönelik şiddettir. Şiddetin boyutu her geçen gün artıyor. Kadınları koruyan bir yasa yok. Olan yasalar da onu koruyacak nitelikte değil. Şu anki adalet sisteminde, yargıda karar kılıcı olanlar kadına ortaçağ zihniyetiyle bakıyorlar. Bu zihniyet, kadına yönelik yapılan her türlü şiddeti, baskıyı ve hatta ölümü hak ettiğine inanıyor.
Bugün İstanbul Sözleşmesi’nin iptali için oy verenler, işte bu zihniyettir.
Kanun hükmünde kararname ile meclis tarafından onaylanan İstanbul Sözleşmesi Danıştay kararıyla iptal edildi. Danıştay’dan ilginç bir açıklama geldi: Cumhurbaşkanı istedi oldu. Bu açıklama gösteriyor ki Danıştay oylamasıyla gerçekleşmemiş iptal kararı. Tek adam rejiminin dayatmasıdır bu karar. Adalet sistemini ve Türkiye Cumhuriyeti’ni yok saymaktır. Ve diyor ki tek adam: “Ben sizin fermanınızı imzaladım kadınlar; ya köle gibi yaşayacaksınız ya da ölmeye mahkumsunuz. Seçme şansınız yok.”
Ruhunu satmayan gazeteci bu durum hakkında ne yazacak, ne yazabilir? Derdini kime anlatabilir? Hukukun yerle bir edildiği, bağımsız yargının olmadığı, adalet sisteminin tek adama bağlı olduğu bir yerde hak arayışını nasıl yapacak?
Ben artık yazacak bir şey bulamıyorum.
Sosyal medyada gezinirken bu konuyla ilgili yazılanları okudukça ağzım açık kaldı.
Hala tek adam rejimini savunan ve İstanbul Sözleşmesi’nin “İslam’a uygun değildir” yazan ve kadınları potansiyel “fahişe” olarak gören ve “katli vaciptir” diyen bu insanlarla aynı coğrafyada yaşıyor olmak kader olmamalı. Ben bunları okudukça, çevremde gördükçe halka olan inancımı, umudumu yitiriyorum. Kendi içimde, gelecek güzel günlere olan inanım, umudum diri. Bu düzenin böyle gitmeyeceğini, her başlangıcın bir sonu olduğunu biliyorum.
“Haramilerin saltanatını yıkacağız” demiş ya şair. Ben de bir yazar olarak “yaz gazeteci” şarkısının sözlerine kendimce bir ekleme yapıyorum:
Aman gazeteci İstanbul Sözleşmesi’ne ilk imzayı Türkiye’nin attığını yazma
İmzaya rağmen kadınların her yerde şiddet gördüğünü yazma
Her gün onlarca kadını öldüren erkekleri yazma
Hukuk sistemi çökmüş sen yine de vazgeçme
Sözleşmeyi tek adamın sözüyle iptal etti Danıştay yaz gazeteci yaz
Görünen köy kılavuz istemez, her söylenene inanıp yazma
Biz bitti demeden bitmez bu dava hariçten gazel okuyanlara bakma
Kadınların iradesi tek adam rejiminden güçlüdür yaz gazeteci yaz
Ve bir gün dayanır kadınlar saray kapılarına haykırırlar hep bir ağızdan:
İstanbul Sözleşmesi yaşatır, vazgeçmiyoruz! yaz gazeteci yaz!
