|
Getting your Trinity Audio player ready... |
Şimdi paylaşacağım bir anıyla
Hadiiyin sığınaklara…
Dermişim.
Çok dramatik bir anı düşecek bu hafta sonu başınıza.
Bugün 17 Ekim babamı uğurlamamızın yıldönümü
*
”Baba’’
Yokluğuna alışabilme gerçeği, bu hayattaki en zor test seçeneği imiş, bana
Zamanla daha iyi anlıyorum.
Hâlâ
Senin gibi şefkatiyle sevecek, bir adam çıkmadı karşıma.
Bugün açtık kesemizin ağzını.
Süper egom artık firarda…
Ondan serkeş takıldığım bu sabahın seherlerinde.
*
Babamın eğitimi yoktu, ilkokul mezunuydu… Atatürk’ün öldüğünde öğrenciymiş ilkokul da, bana anılarını anlatırdı,
10 Kasımlar da ;
Hocaları Atatürk’ün öldüğünü söylemiş, dersi bırakıp ne kadar üzüldüklerini anlatmıştı…
-Ağladık, diyemedi.
-Ne de olsa çekindi,
-Erkil aile düzeni kalıntılarıyla büyümüştü,
Erkekti hani…
*
Ama ben yaşama dair ne kadar felsefe varsa inanın kitaplardan değil, ondan öğrendim.
Bir gün ona; ölmeden yakın bir zamanda
(Demansı başlamıştı ama )
Onun iyiliğine yönelik, nedenden dolayı sesimi yükselttim…
-Sonra Üzüldüm.
-BABA, ben senin neyin oluyorum, dedim, yokladım
-Hiç bir şeyim, dedi.
-Yapma baba, dedim. Kızın değil miyim?
-hayır, dedi… BENİM KIZIM BANA BAĞIRAMAZ, dedi.
Son derslerimi alıyordum ama kaybettim.
*
O gittikten sonra bu son fasıldır ey, ömrüm deme noktalarına geldim.
-Bilmem, anlattım galiba.
-Baba, seninle anılarımı bir kitapta toplayacağım, genel istek var rahat uyu dünyanda.
Gözün kalmasın arkada!
Ayla Gürel
